Metoda izotopów promieniotwórczych polega na wprowadzeniu w powierzchnię trącą cząstek promieniotwórczych. Oddzielające się z warstwy wierzchniej w czasie ścierania cząstki mieszają się z czynnikiem smarującym. Pomiar promieniowania tych cząstek pozwala określić ich ilość. Równomierne rozmieszczenie na badanej powierzchni cząstek promieniotwórczych pozwala dokładnie określić wielkości występujących zużyć. Opisane metody określają bezwzględne zużycie materiału występujące w jednostce czasu i wskazują na szybkość powstawania ubytków. Nie określają natomiast jak długo i z jakimi wyrobieniami mogą pracować poszczególne części lub kiedy należy zastąpić je nowymi, aby praca przebiegała bez zakłóceń. To ustala się przez określenie luzów dopuszczalnych, powyżej których element maszyny pracować nie może. Przy tarciu płynnym tak długo przebiega prawidłowa współpraca części, dopóki nie nastąpi przerwanie filmu olejowego, co uwarunkowane jest m.in. utrzymaniem odpowiedniego ciśnienia oleju, obciążenia. Określenie luzów granicznych nie może być ujęte wzorem matematycznym, który miałby zastosowanie do wszystkich przypadków, w których występuje tarcie płynne. Luzy graniczne można natomiast ustalić empirycznie, a korzystając z wzorów i wykresów w odniesieniu do konkretnego elementu sprawdzić wielkość występujących luzów.