Rozbudzona wyobraźnia, która służy jako metoda, ale nie jest dopro- żenią, lecz przystąpiłem do zbadania przyczyn. Celem mojej pracy oraz tej książki jest znalezienie oraz opisanie niektórych przyczyn: nigdy nie miałem zamiaru nikogo potępiać lub stawiać zarzutów. Stwierdzenie, że rodzice są odpowiedzialni za określenie rozwoju umysłowego swoich dzieci, miało na celu rozpoczęcie konstruktywnych przemian w posta|wach, a nie stworzenie źródła dalszego niepokoju.

Napisałem przed chwilą, że grunt, na którym stoją rodzice, zaczyna chwiać się pod ich nogami. Niebezpieczeństwo, jakie taka sytuacja niesie ze sobą, polega na tym, że ufność, jaką pokładamy w umiejętności rozwiązania zadania, wpływa na nasze pojmowanie pozornych trudności oraz determinuje naszą motywację do kontynuowania danego zadania. Im większe są trudności, tym większy niepokój im towarzyszy. Im większy niepokój odczuwamy, tym potrafimy wykrzesać z siebie mniej pewności w celu osiągnięcia korzystnego rezultatu.

Co najmniej część problemu, według mnie, polega na tym, że wielu młodych rodziców ma bardzo mylne odczucie odnośnie do tego, czego wymaga wychowanie dzieci. Bardzo często mają romantyczne poglądy, oparte na błyszczących, kolorowych fotografiach w pismach o dzie|ciach albo telewizyjnych reklamach towarów dla dzieci. W obliczu rzeczywistości, która przynosi im płacz dziecka, nieustanne domaganie się uwagi, choroby i brudne pieluchy, są źle przygotowani do tego, aby sobie z tym wszystkim radzić. Wiele książek traktujących o wychowaniu dzieci również pozwala odnosić wrażenie, że ich autorzy preferują podobnie nierealne podejście. Podstawowe rady mogą być znakomite, lecz często ich skuteczność zależy od nieskończonej cierpliwości rodzi-ców, którzy wykazują niewyczerpaną energię, nie są związani żadnymi innymi obowiązkami oraz niczym innym jak tylko dobrem swojego dziecka, co zaprząta im głowy.