Rozbiory Polski nie zabiły całkowicie polskiej prasy, a w 1792 ukazywało się osiemnaście gazet i czasopism, w których można było znaleźć namiastkę polskiego życia narodowego. W tych czasach ukazywały się takie tytuły jak: „Dziennik Patriotycznych Polityków”, „Gazeta Krakowska”, „Gazeta Lwowska”, „Gazeta Poznańska”, „Korespondent Warszawski i Zagraniczny”, „Pamiętnik Warszawski” i „Kurier Litewski”. Natomiast najważniejsze tytuły prasowe na terenie Królestwa Polskiego to: „Pamiętnik Warszawski” „Dziennik Warszawski” oraz czasopismo naukowe „Sylwan”. W Galicji wiele ludzi przetrwało dzięki „Pamiętnikowi Lwowskiemu”, a na Litwie czytane były „Dziennik Wileński” i „Wiadomości Brukowe”. W Warszawie ukazywały się takie tytuły jak „Gazeta Codzienna Narodowa i Obca”, „Kurier Warszawski”, „Gazeta Polska”, „Powszechny Dziennik Krajowy” oraz „Kurier Polski”.

Prasa niewoli była dość specyficzna, a przede wszystkim represjonowana, pozbawiona mecenatu państwa, wydawana pod obcym prawodawstwem, a także rusyfikowana i germanizowana. W epoce Księstwa Warszawskiego, po zwycięstwie Napoleona wydawnictwa zaczęły zmieniać tytuły i tonację treści, a także pojawiły się francuskie tytuły na skutek pojawiających się na ziemiach polskich Francuzów. W Królestwie Polskim na początku nie istniała cenzura, ale prasa nie mogła publikować tekstów atakujących władzę państwową, zachowując zasady moralności i religii.