Koniec dziewiętnastego wieku w polskiej historii zapisał się jako czas rozwoju prawdziwego dziennikarstwa. Pod koniec wieku powstawały organizacje dziennikarskie, a na rynku było ponad 500 tytułów, które rozwijały się bardzo dynamicznie. Do 1914 roku było ich już około 1100. Niestety, wojna spowodowało uszczuplenie tych zasobów o około 200. Wojna nie sprzyjała rozwojowi dziennikarstwa. Jednak już w 1918 roku, po odzyskaniu niepodległości i zjednoczeniu ziem polskich pojawiły się sprzyjające dla rynku prasowego warunki. Bardzo szybko stała się ona czynnikiem integrującym polskie społeczeństwo. Ponadto, przyczyniła się do zacierania różnic pomiędzy byłymi zaborami i upowszechniania kultury niemal we wszystkich środowiskach. Zaraz po wojnie wznowiono wydawanie zawieszonych tytułów. Powstawały czasopisma popularne, ilustrowane magazyny i dodatki do dzienników. Pojawiła się prasa sportowa, filmowa, tanie dzienniki, prasa sensacyjna i typowo brukowa.

Rozbudowała się poligrafia i znacznie usprawniono system kolportażu. Ponadto, serwis informacyjny gazetom zapewniały agencje prasowe. Najważniejsza z nich – Polska Agencja Telegraficzna – PAT została założona już w 1918. Rozwój pracy sprawił, że w 1937 ukazywało się w Polsce łącznie 2692 tytułów, a rekordowe nakłady dzienników wynosiły nawet 200 tys. Oznacza to, że ludzie chcieli czytać i podobała im się taka codzienna forma informowania.