Przystosowanie do napraw można rozumieć jako właściwości obiektu technicznego. Do najważniejszych jego cech należą: ? łatwość demontażu obiektu na zespoły i podzespoły oraz możliwość wymiany szybko zużywających się elementów bez konieczności odmontowywania innych, ? odrębność konstrukcyjna poszczególnych zespołów pozwalająca organizować naprawę poprzez wymianę całych ?bloków konstrukcyjnych” bez naruszenia struktury i regulacji pozostałych, – łatwość montażu i regulacji wzajemnie współdziałających zespołów i części bez używania skomplikowanych urządzeń, ? nie zużywanie się w czasie pracy baz ustalających wzajemne położenie zespołów. Istotne jest odpowiednie oznakowanie elementów rozłączalnych, tak aby ułatwić montaż we właściwym położeniu. Przykładami mogą być: oznakowania kół zębatych rozrządu silników, kolory kabli instalacji elektrycznych czy też odpowiednich wymiarów złączki przewodów hydrauliki uniemożliwiające błędne przyłączenie. Oprócz ogólnych cech obiektu technicznego ułatwiających demontaż, regulację i montaż poszczególnych zespołów i podzespołów ważna jest też możliwość naprawienia poszczególnych elementów konstrukcji. Chodzi tutaj o możliwość naprawienia lub regeneracji tych wszystkich elementów, dla których jest to ekonomicznie uzasadnione. Ogólna zasada mówi, że elementy drogie a stosunkowo proste powinny być naprawiane, natomiast tanie wymieniane.