Jeżeli ono zacznie się wiercić, matka często przyjdzie mu z po|mocą. Matka, pielęgnując swoje dziecko, synchronizuje jego ruchy z własnymi. W ten sposób dziecko uczy się, że mimo iż nie wszystko jest jego częścią, to jednak może ono sprawować kontrolę nad ważnymi fragmentami swojego otoczenia.

Kiedy matka jest bardzo nieczuła na zachowanie się swojego dziec|ka, to wówczas o wiele trudniej przyjdzie mu pojąć te rzeczy, a nawet może nie pojąć ich w ogóle. Oto komentarz L. B. Murphy’ego:

Zniechęcona, apatyczna matka tylko siedzi, biernie trzymając na kolanach swoje dziecko, bez kontaktu twarzą w twarz, nie mówiąc już o aktywnych, wesołych, wzajem|nych reakcjach między dzieckiem a matką. Dziecko pozbawione właściwego kontaktu z matką nie zyskuje doświadczenia, które… naprowadza je na realistyczne oczekiwania, że poprzez sięganie po coś, odkrywanie świata zewnętrzngo oraz sprawdzanie, jaki nowy wpływ wywiera na nie, może odczuwrać przyjemność (Play and Development – Zabawa i rozwój).

Jeden z najbardziej skrajnych przykładów matki, która odmówiła swojeinu dziecku jakiegokolwiek kontaktu uczuciowego, trafił do bryty|jskiego sądu w 1977 r. Matka 2-letniej dziewczynki i rocznego chłopca uważała, że dzieciom należy pozwolić na rozwój „naturalny”, bez ni|czyjej pomocy. Chociaż dzieci były fizycznie zadbane, nigdy nie doświa|dczyły reakcji zachęty lub poparcia dla tego, co robiły. W wyniku tego ich rozwój umysłowy był bardzo opóźniony, chłopiec nie był w stanie siedzieć prosto, a dziewczynka potrafiła jedynie wydawać mrukliwe dźwięki.

Podczas gdy takie wypadki całkowitego braku reakcji są prawdopo|dobnie bardzo rzadkie, bardzo niewiele niemowląt otrzymuje tego ro|dzaju zsynchronizowaną reakcję zwrotną od dorosłych, której zarówno pragną, jak i potrzebują, aby móc rozwijać się w pełni.