Ogólną zasadą kojarzenia par kinematycznych jest dobieranie materiałów o różnej strukturze, np. czop stalowy ? panew brązowa, para kół zębatych stal-żeliwo lub prowadnica stalowa i ślizgacz z tworzywa sztucznego. Tego rodzaju skojarzenia par kinematycznych mają na celu niedopuszczenie do sczepień cieplnych (mikro-zgrzein) prowadzących do najgroźniejszego rodzaju zużycia, tj. zatarcia. Poprawienie trwałości przez zmiany konstrukcyjne może dotyczyć zmniejszenia nacisków jednostkowych, co pozwala przy właściwym rozwiązaniu problemu smarowania par ślizgowych na uzyskanie zamiast tarcia granicznego tarcia mieszanego, a nawet płynnego. Celem zmian powinno być osiągnięcie zużycia przez utlenianie jako najmniej intensywnego dla par ślizgowych. Zmniejszenie nacisków jednostkowych można uzyskać przez zwiększenie powierzchni styku. Można to osiągnąć zwiększając nominalną powierzchnię pary kinematycznej lub polepszając warunki pracy, tj. zwiększając dokładność kształtu, poprawiając współosiowość pasowania oraz niekiedy sztywność układu. Jeżeli możliwa jest zamiana tarcia ślizgowego na toczne, trwałość tak poprawionego elementu może wzrosnąć nawet kilkadziesiąt razy. Przy łożyskowaniach tocznych zmniejszenie nacisków jednostkowych, a tym samym większą trwałość, można uzyskać stosując łożyska o większej nośności, a niekiedy przy mało sztywnych konstrukcjach przez zamianę łożyska zwykłego na wahliwe.
Inne artykuły:
