Obecnie szeroko rozpowszechniona jest regeneracja części maszyn za pomocą napawania gazowego lub elektrycznego. Ręczne napawanie odznacza, się dużą pracochłonnością i jest nieekonomiczne, zarówno pod względem zużycia elektrod, jak i zużycia energii elektrycznej. Proces ten ma również wiele wad natury technicznej. Przy ręcznym napawaniu powierzchnia jest nierówna. Stwarza to konieczność stosowania znacznych naddatków na późniejsza obróbkę skrawaniem. Wskutek wysokiej temperatury zmianie ulega struktura materiału rodzimego, a napawana warstwa deformuje się, co jest szczególnie niekorzystne przy regeneracji elementów o skomplikowanym kształcie. Wad tych nie wykazują powłoki napawane metodami półautomatycznymi. Jedną z tych metod jest napawanie wibracyjne, przy którym stosuje się osłony z emulsji chłodzącej, gazów ochronnych lub topnika. W zapleczu technicznym mechanizacji rolnictwa metoda ta wprowadzona została do wojewódzkich wydziałów regeneracji. Dane charakterystyczne napawania wibracyjnego: ? maksymalna grubość nałożonej warstwy: przy zastosowaniu emulsji ? 5 mm, (4 mm po obróbce mechanicznej), w osłonie CO2 ? 4,00 mm (3,3 mm po obróbce mechanicznej), minimalna grubość warstwy: przy zastosowaniu emulsji ? 0,7 mm, (0,3 po obróbce mechanicznej), w osłonie COa ? 0,5 mm, (0,2 mm po obróbce mechanicznej), ? min. średnica regenerowanego elementu ? 30 mm, ? max. średnica regenerowanego elementu zależy od obrotnika, ? minimalna średnica otworu regenerowanego ? ok. 150 mm, ? osiągana twardość warstwy ? 150-500 HB.